Het Leven

Deze, zesde blog alweer, schrijf ik vanuit een kouder wordend Zuid Afrika. Momenteel hebben we nog een paar warme dagen dus dat is wel erg lekker! Maar als hier eenmaal storm en regen is dan is het ook intens en heftig!!! Daarmee kan ik iedereen gelijk uit de droom helpen: NEE ik ben niet superbruin! Dat is dus NIET het geval, ik werk, het weer is er vaak niet naar en het is vroeg donker. Dus dan gaat het lastig.

Ik heb een fijn Au Pair/ oppasadres. Ik pas op de 2 kleintjes, de lieffies Amelie, de oudste van bijna 3jaar en Christiaan, de nieuwste aanwinst. Hij is slechts 2,5 maand oud. Amelie maakt mij regelmatig aan het lachen met haar guitige smoeltje en grappige teksten. Kleine Christiaan is een lieve baby die graag lacht en aandacht wilt. Manina en ik kunnen goed met elkaar opschieten. Zij spreekt Afrikaans, wat ik goed versta. Maar absoluut niet kan spreken. Denk dat het nog moeilijker is omdat de taal zo dicht bij elkaar ligt. Wij zijn van mening dat je nog beter een complete andere taal kan aanleren dan je eigen taal verbuigen naar iets andere woorden/ zinsopbouw. Praten met Martin (Manina’s echtgenoot) is  helemaal erg komisch want wanneer Martin Afrikaans tegen mij spreekt heb ik  elke keer geen idee wat hij zegt omdat hij soort van binnensmonds praat, hij als enige mij nooit verstaat en hier vervolgens zelf het hardst om kan lachen. Maar ag, zelfs zijn eigen broer zegt dat hij hem niet verstaat omdat hij binnensmonds praat, haha. Daarom spreken wij maar gewoon Engels…

Het fijne aan 2 werkplekken vind ik de afwisseling. Na een zware ochtend is het fijn om lekker te keutelen met een kleintje. Al kan dat ook  wel eens hectisch zijn….

In het ASAP centrum hou ik mij tegenwoordig bezig met 1 kind, een jongetje van 9 jaar oud. 1 van een tweeling. Hij is werkelijk adorabel en bij hem ligt de nadruk meer op academisch werk. Hij is erg lief, kan vrij goed praten en is gek op knuffelen. Ik zal uitleggen wat er hier precies in het centrum wordt gedaan. Hier krijgen zij meerdere kinderen binnen met een stoornis binnen het Autistisch Spectrum. Vaak is dit in een zware vorm en zijn ouders ten einde raad. Waardoor zij zich richten op alternatieve therapieën zoals deze. Elk kind heeft zijn/ haar aangepast schema genaamd een IEP. Momenteel zijn er alleen maar jongetjes in het centrum. Dit komt omdat Autisme het meeste voorkomt bij jongetjes. Deze therapie is eigenlijk om het in simpele woorden te omvatten, een combinatie van allerlei therapieën. Via het individuele aangepaste schema worden de kinderen begeleid met spraak, taal, academisch niveau, grove en fijne motoriek en sociale vaardigheden.  Afhankelijk van leeftijd en ontwikkeling waarin het kind zich bevind. Met andere woorden, het uiteindelijke doel is om een zo hoog mogelijk niveau van een zo ‘ normaal’ mogelijk functioneren te bereiken. Wat is normaal? Dat hangt van elk kind af. De een heeft de potentie om op de langer termijn zelfstandig te kunnen worden en vrijwel normaal te functioneren en een ander kind heeft dat niet. Dat heeft te maken met meerdere factoren. Vaak heeft een kind niet enkel Autisme maar zijn er ook andere stoornissen aanwezig die het kind zijn/ haar ontwikkeling kunnen beïnvloeden. Deze therapie die zij hier bieden is vrij intensief. 5.5 dag in de week 2 sessies van 4 uur. Dit is echter wel echt nodig wil je verbetering kunnen zien en doordat de meerderheid van de doelgroep voornamelijk uit Nigeria komt. Zij wonen hier tijdelijk en hebben dus beperkt de tijd. De leeftijd van de kinderen liggen vanaf 4 tot ong. 10jaar momenteel. Dit werkschema klinkt misschien hard maar er wordt heel hard gewerkt aan de vorm van ‘ spelend leren’ en de kinderen hebben ook veel plezier in hun sessies. In Nederland kennen wij deze manier van therapie niet. Bij ons (en vele andere landen) werken ze met persoonlijk gebonden budgets, dit gaat via de overheid en zorgt ervoor dat elk kind geld voor zorg krijgt en zo een beperkt aantal uren aan therapie kunnen krijgen. Bijvoorbeeld: een kind krijgt 4 uur aan spraaktherapie toegewezen van de overheid, dit wordt ook vergoed: ouders vaak blij, hun kind wordt geholpen en er wordt gezegd/ logischerwijs vanuit gegaan dat dit genoeg therapie is om verbetering te kunnen zien en te ontwikkelen. Terwijl in werkelijkheid, hoe sneu ook, dit kind veel meer uur aan therapie nodig heeft om op een hoog genoeg niveau te  kunnen functioneren in deze maatschappij. Aan de mate en vorm van ontwikkeling zit een leeftijdsgrens vast. Nogmaals elk kind is anders dus ik spreek zeker niet voor iedereen. Maar het feit blijft dat er genoeg kinderen zijn die hierdoor niet geholpen kunnen worden.

En dat is ook het fijne van dit programma. Kinderen die waren opgegeven krijgen de kans om te groeien. Een diagnose, of het ontbreken van kan namelijk ontzettend zwaar zijn voor niet alleen het kind maar ook voor de ouders. Het is meestal een langdurig proces met vele doctoren, afspraak na afspraak en vooral ook veel onzekerheid voordat ouders en kind weten waar ze aan toe zijn. Hier in Zuid Afrika en in vele andere landen wordt Autisme en/ of  speciale kinderen vaak niet als zodanig erkend en daardoor zie je dat mensen zelf op onderzoek uitgaan en ontstaan er dit soort programma’s. Alles heeft zijn voor en nadelen, zo ook dit.

Tot mijn vreugde kan ik eindelijk mededelen dat ik van mijn bucket list heb kunnen afstrepen: Table Mountain en Robben Island!! Me=very Happy!!! Het universum zat me eindelijk mee en na een lange strijd ben ik daar eindelijk beland. Op Table Mountain heb ik  de prachtige zonsondergang kunnen zien. Werkelijk een magisch gezicht. Kwam 2 hele gezellige meiden tegen waarmee ik samen de berg heb afgewandeld en het uitzicht heb bewonderd. Robben Island vond ik erg indrukwekkend. Ik hoorde gemixte verhalen, de een zei moet je zien moet zo indrukwekkend zijn en de ander zei ik heb gehoord dat er niks aan is. Ik wilde dit zelf beoordelen en vind dat dit iets is wat je sowieso wel moet hebben gedaan als je in Kaapstad bent. Het is een groot deel van deze geschiedenis. En ondanks dat het inderdaad slechts een klein eiland is met een paar gebouwen en niet veel bijzonders voor het oog vond ik het wel een sfeer hebben, toch wel beladen. Wij hadden ontzettende mazzel met onze gids. Deze man was werkelijk hilarisch, elk woord wat er uit zijn mond kwam maakte hij tot grappen en grollen maar hij kon ook ontzettend goed een serieus interessant verhaal vertellen. Nelson Mandela wordt hier overal, door iedereen, op handen gedragen. Hij wordt binnenkort 95 jaar en is een van de oudste overlevenden van  Robben Island. Hij heeft in totaal 27 jaar van zijn leven vast gezeten waarvan 20 jaar op Robben Island. De omstandigheden waren werkelijk bar slecht. Niet enkel voor Nelson Mandela maar ook voor vele anderen, hij wordt vaak gebruikt als voorbeeld maar er waren zovelen gevangenen die net als hij in dezelfde omstandigheden leefden. De politieke vluchtelingen werden vele malen slechter behandeld en als groot gevaar gezien vergeleken met de echte ‘criminelen’ die daar ook zaten en wie veel meer privileges en vrijheden hadden. Te gek voor woorden als je er over nadenkt. De verhoormethodes waren schrikbarend. Eenmaal aangekomen kregen wij een rondleiding door een voormalige politieke gevangene van Robben Island. Dit greep iedereen wel aan. Het was muisstil tijdens zijn toespraken. Hij is dagen lang gemarteld, naakt op een stoel, waar hij elektroshocks toegediend kreeg. Net zo lang tot hij zwichtte en begon te praten. Daarna heeft hij zijn straf van 9jaar op Robben Island uitgezeten. Zij sliepen allemaal op matjes zo dun als een badmat in zalen met minstens 40man of in 1 van de miniatuur “kasten” die als cellen werden uitgeroepen. Een bak diende als toilet die zij elke dag zelf moesten legen. Als werk moesten zij steen uithakken met giftige stoffen. Daarom hebben vele ex-gevangenen last van dezelfde longproblemen. Wat je ook nu nog ziet bij Nelson Mandela. Ik vond het bijzonder om het plein te zien waar Nelson Mandela begonnen is met het schrijven van zijn boek A Long Walk To Freedom wat ik momenteel aan het lezen ben. Ja het verhaal in combinatie met de plek heeft diepe indruk gemaakt. Ook  te bedenken hoe de bizarre omstandigheden waarin deze mensen gedwongen werden in te leven (1 kopje water per dag, 1 maaltijd) en ook vooral in welke staat het land zich bevond dat dit soort dingen konden gebeuren. De Apartheid heeft veel schade aangericht. Net als bij ons de Tweede Wereld oorlog, is het heel belangrijk om te blijven herinneren dat dit nooit weer mag gebeuren. Ondanks dit verleden zijn de mensen de hoop nooit verloren. Er hing een grote solidariteit onder de gevangenen en de gehele gemeenschap. Vele voormalige bewakers en gevangenen wonen op het eiland, leven in harmonie samen om deze plek tot een plek van leren en nieuwe kansen geven, te maken. En vandaag de dag zijn zij blij om te zien dat Zuid Afrika en de rest van de wereld samen kunnen leven als 1 en niet meer worden gescheiden door ras en kleur. Er is nog werk aan de winkel maar er is saamhorigheid. Het voorbeeld wat hij gaf was sport. In de tijd van de Apartheid was er zelfs een beleid dat gekleurde ZA niet mochten spelen in sportteams all over the wereld. Mensen van ZA afkomst spelen nu ook in Europese teams en zelfs de FIVA is hier gehouden. Waar zij ontzettend trots op zijn. Vooral Kaapstad is het centrum van acceptatie en gelijkheid. En dit vond ik mooi gezegd.

Naast Robben Island en Table Mountain heb ik nog een heerlijke wijnproeverij gehad. Samen met mijn collega Leana, haar zus Lehandra en haar vriend Johan. Hier is het heel normaal dat als je een stel leuke vreemden tegen komt, je gezellig aan 1 tafel gaat zitten. Zo gezegd zo gedaan. Super gezellig dat het was!! Een stelletje wat op hun eerste date was, klikten super goed met ons. We hebben nog 2 wijnboerderijen opgezocht met z’n allen(zijn aanraders) en zijn uiteindelijk in de Pub beland waar een belangrijke rugby wedstrijd was. Rugby is hier geloof ik nog groter dan ons voetbal, kan je het je voorstellen? Iedereen zit voor de buis gekluisterd of in de Pub keihard mee te schreeuwen en te cheeren. Lekker sfeertje!!

Ben ook nog het gehele Waterfront afgegaan. Heeeeerlijke sfeer hangt daar. Aan een prachtige haven gelegen, ziet zeeleeuwen die zich niks van ons mensen aan trekken liggen doodleuk te zonnen op de steigers, winkels in overvloed, gezellige bandjes en muziekjes overal en the cherry on top heeeeeeerlijk eten!!!! Heb me helemaal rot gezocht naar het ultieme verjaardagskado voor Madele (na lang turen finally gevonden!).

Toen was er de tijd voor het evaluatie gesprek binnen het werk. De 3 maanden braken aan en evaluatie was de afspraak. Tijdens dit gesprek heb ik, in overleg, besloten om op 20 mei het vliegtuig richting Nederland te pakken. Dit heeft enkel positieve redenen en deze ervaring heeft mij dat gebracht. Ik heb het hier zo geweldig gehad. Zulke geweldige mensen, veel geleerd, nieuwe ervaring. Maar ook heel erg persoonlijk gegroeid. Door zo lang van huis en land weg te zijn waardeer ik mijn eigen land en de wereld in zijn geheel een stuk meer. Mijn vriendinnen, oma’s, mijn kinderen Buddy en Noah. Maar denk mijn moeder nog wel het meeste!! Dit zei mijn vriendin S. heel mooi: een moeder is zo gewoon, dat je eraan went. Tot dat je het niet meer hebt en dan zijn al die kleine gewone dingen in ene niet meer zo gewoon. Dus mama, bij deze ik hou van jou!!!

Ik ben ontzettend trots op mezelf dat ik dit zo toch even geflikt heb. En zie dit ook alleen maar als slagen. Ondanks dat ik iedereen natuurlijk heb gemist heb ik mezelf uitermate vermaakt en kon ik de heimwee een plek geven. Ik heb keihard gewerkt aan mijn doelen. Wilde meer leren over autisme, het kunnen toepassen, zelfstandig worden en aan mezelf bewijzen dat ik dit kan. Alleen, op mezelf en op niemand anders vertrouwen dan mijn eigen ik. Ook naar mezelf luisteren. Ik ben erg geneigd om mezelf op de laatste plek te zetten, over mijn grens heen te gaan. Met als gevolg dat dit een heel naar gevoel geeft. Het laatste jaar heb ik geleerd dat juist je eigen gevoel heel belangrijk is en je eigen grens te bewaken. Wat voor iedereen anders is. Wanneer jij voor jezelf zorgt en hierdoor op jezelf kan vertrouwen werkt dit aanstekelijk op andere mensen en kun je juist andere mensen bijstaan. Ik heb een goed gesprek met mezelf gehad en ik heb hierdoor ontzettende zin gekregen om mijn eigen leven in Nederland weer op te pakken. Ben door deze ervaring een rijker mens en heb een hele goeie duw in de juiste richting gehad als het gaat om wat ik zelf met mijn leven wil gaan doen. Voor de mensen die mij goed kennen, is dit een heeeeel bijzonder gegeven en iets waar ik al zo lang naar op zoek ben! Ik vond de doelgroep autisme uitermate interessant en ook wel erg zwaar. Het kan mij mentaal wel breken en neem het mee naar huis. Wat ik moeilijk vind om mee om te gaan. Hierdoor heb ik zoveel waardering gekregen voor mijn collega’s. En heb pure dankbaarheid voor de mensen waarbij ik verbleven heb. Hierdoor zie ik dat ik heel graag mensen zou willen helpen door hen op een positieve manier te begeleiden en te helpen. De exacte manier weet ik nog niet maar ik ben op de juiste richting. Ik ben trots op mezelf dat ik dit op deze manier heb gedaan en eindelijk eens echt op een productieve manier naar mezelf heb geluisterd.

Dit is een korte uitleg. Het komt erop neer dat ik op 21mei om 13:05u aan kom op Schiphol!

Ik wil nog even heel erg genieten van mijn laatste weken en het onderste uit de kan halen!!

Baie Dankie voor het lezen van mijn blog en al jullie reacties die mij zo ontzettend helpen. Eerlijk waar jullie zijn geweldig.

In mijn volgende blog zal ik mijn ervaringen weer delen en vertellen wat ik nog meer van mijn bucket list heb kunnen afstrepen!